เก็บเกี่ยวกับความรู้สึก
ที่ซ่อนอยู่ลึกๆกับความเหว่ว้า
หอบความท้อแท้แฝงในดวงตา
พร้อมกับเขยื้อนกายลงช้าๆๆกับความมืดมน
ร้องไห้อย่างคนแพ้
แสดงธาตุแท้อย่างกับคนสับสน
หวาดระแวง แกล้งโง่คล้ายกังวล
เพราะอะไร???ก็เพราะต้องเสียคน คนที่รักไป......
วันนี้ไม่เหมือนก่อน
มีแต่ความอาวรณ์อยู่ชิดใกล้
นั่งพร่ำเพ้อร้องไห้เสียใจ
กับทุกสิ่งที่เคยสร้างไว้ มันพังทลายลงในพริบตา
ไม่อยากจะรั้งเธอไว้
เพราะหัวใจ....ฉันนั้นมันหมดค่า
ผิดไหม???ที่กาลเวลา
จะพรากเธอจากฉันไปสู่ปลายฟ้า....ไม่หันมา...มองต้นหญ้าที่โคลนดิน

Advertising Zone    Close